Historia Kopalni w Wieliczce sięga średniowiecza. Otóż pierwotnie sól otrzymywano ze słonych źródeł metodą warzelniczą, polegającą na odparowywaniu wody. Prawdopodobnie przy pogłębianiu studni solankowych natrafiono na złoże solne, które zaczęto wydobywać.
Był to produkt niezwykle cenny w ówczesnych czasach. Używano go do konserwacji mięsa, masła, ryb, garbowania skór, produkcji prochu strzelniczego. Najstarszy szyb górniczy, został odkryty na Zamku Żupnym w Wieliczce pochodzi on z połowy XIII w. (jest on udostępniony dla zwiedzających). Eksploatację soli na większą skalę rozpoczęto w latach 80 –tych XIII w. W tym powiem czasie wybudowano szyb Goryszowskiego. Pod koniec XIII w. powstało też przedsiębiorstwo zwane „żupami krakowskimi” obejmujące kopalnie soli w Wieliczce i Bochni. Działalność swoja prowadziło blisko 500 lat, aż do I rozbioru Polski.
Okres świetności żup krakowskich przypadał na XVI do poł. XVII wieku. Załoga górnicza liczyła wówczas ok. 2 000 ludzi, osiągając produkcję przekraczającą 30 000 ton. W tym czasie sól wydobywano z 3 poziomów kopalni, powstało 8 szybów, z których to jeden- szyb Daniłowicza, służy obecnie do obsługi ruchu turystycznego. W XVII w. nastąpił kryzys, kopalnia była źle zarządzana, zaniedbywano prace zabezpieczające co spowodowało upadek kopalni. Dopiero w następnym stuleciu specjaliści z Saksoni zdołali usprawnić działalność kopalni pod względem organizacyjnym i technicznym. W latach 1772 – 1918 (czasy austryjackie), nastąpił ogromny wzrost produkcji, zatrudniono fachową kadrę, zmechanizowano pracę górników oraz powstała pierwsza trasa turystyczna. Niestety intensywna eksploatacja i zaniedbania w bieżących pracach zabezpieczających wpłynęły niekorzystnie na kondycję kopalni. Po zakończeniu II wojny światowej chciano zatopić kopalnie…W 1964 r. zakończono w Wieliczce wydobycie soli kamiennej, zaś 30 VI 1996 r. zaprzestano całkowicie eksploatacji. Obecnie kopalnia użytkowane do celów turystycznych, muzealnych i leczniczych.
